Gecenin kanatları yok diye burdayım işte.. içimdeki umutsuz BEN vakasının sorumlusu,
öyle kopuğum ki kendimden.... aynaya baksam kimsin.!? derim.
bir öncekinden klonlanmış içine limon sıkılası bir gece daha.. inadına duymuyorum çığlıkları
sesleniyorlar bana adımı.. gel diyorlar sev diyorlar.. iste diyorlar.. olmuyoR.
inadına tıkıyorum kulaklarımı, inadına koşuyorum uzaklara.
Herşey ne kadarda boş, başlangıç ve bitişin arasında ki zaman her saniye her dakika her an.! çalıyor benden hayatımı halbuki ben hayatımı benden öncede bıraktım, halbuki hayatım benden çok ötelerde...
hiç aynı zamanda aynı yerde olamadık bu yüzden zaman düşmanım benim, olmadık zamanlarım hiç olamıyacağım zamanların katili.
herşey, hiçbirşey sanki ben hiçkimseyim. evren avcumda ben bu evrenin dışında gibiyim..
uzaktan bakıp içimden gülüyorum kıs kıs.
biliyor gibiyim az sonra olacakları herşeyi yaşamış gibi biliyorum yaşanacakları..
hep aynı tiyatro aynı oyun bir bandı başa sarıp ilk defa izler gibi izliyorum.
ama ne titanik kurtuluyor batmaktan, nede kerem yanmaktan.değişecekmiş gibi izliyorum.
Suskunluğum sesim aslında. Ben en çok konuşurken susarım öyle bir konuşurumki örter gibi, kaçar gibi beni inkar eder gibi, ben en çok konuşarak susarım kendime.
